Over mij

Mijn foto
Ik wil mijn werk graag goed doen. Kwaliteit van zorg toetsen aan het naleven van regels heeft misschien voordelen omdat je dan iets hebt om te 'meten'. Maar in mijn dagelijks werk loop ik in toenemende mate aan tegen het gevaar ervan: dat aan het eind van de rit het enige dat werkelijk telt de belangen van de zorgverlener zelf zijn. En wat is dan nog 'goed doen'? Vragen hierbij en ideeēn hierover genoeg - lees maar.

zaterdag 30 juni 2012

Springen in de zee

Soms is baren net als springen in de zee.


Je staat er best ver in,
dan komt de golf op je af en moet je springen, 
hoep,
de golf neemt je mee - trekt weer weg
daar is de bodem weer onder je voeten.


Ik herinner me - de truc van de timing van het springen -
als je te laat bent komt de golf over je hoofd,
guts zout water in je keel,
je ziet gelijk niks meer,
tegen de tijd dat je de bodem weer voelt,
uche uche uche
mag je hopen dat de volgende golf nog even op zich laat wachten.


Een vrouw vertelt me over de geboorte van haar tweede kind.
Haar vliezen braken - weeën had ze toen nog niet veel.
Ze werd, zo ging dat toen, door haar verloskundige bezocht. Die stelde vast dat de baby in het vruchtwater had gepoept. En verwees haar door naar het ziekenhuis.
De verloskundige ging niet met haar mee, maar beloofde dat ze elkaar in het kraambed weer zouden ontmoeten.
In het ziekenhuis gekomen wachtte de barende CTG, infuus en later een schedelelectrode voor de baby. Zo wordt de conditie van haar kind bewaakt.
Onbekenden om haar heen.
T is voor de goede zaak.


De heftigheid van de inleiding overspoelt haar.
Keer op keer gaat ze kopje onder - 
ze voelt persdrang, het lukt haar net aan om dat hardop te zeggen, 
maar nee, dat kan nog niet, 4 cm had ze nog maar net.
Helaas is t zeer druk op de afdeling -
en onder gaat ze weer,
tot ze roept de baby komt er echt aan!!
En iemand 'volledige ontsluiting' vaststelt,
'je mag persen', aansporingen volgen
en twee woeste golven later, bijna verdronken,
hoort ze haar man roepen kijk nou, het is er -
en kan zij alleen nog maar zeggen: laat me heel even met rust..
Haar blik bij die herinnering is als een last.


Misschien volgende keer een ruggenprik?

zaterdag 2 juni 2012

Responsible Care

This is the text that I spoke on june 1. 2012 during the 'Human Rights in Childbirth' Conference in the Hague (the English is 'at first hand'..):


This morning I came in and was introduced to a collegue.
"Everybody's talking about you" - she said.
I asked: "About what?"
She said:"That you are a natural childbirth advocate, and a radical midwife"..


Yes, I consider myself a radical midwife.
But an advocate of natural childbirth? I'm not so sure of that title.


As a midwife attending many homebirths, I have a great opportunity to learn about how childbirth is when it is undisturbed.


And as a person - I am very curious about what happens if I don't 'do' anything..


Are vaginal exams really necessary?
And if we do them, what is the consequence of disturbing the woman, be it as minimal as possible, on the physiology of the birthing process?


And so on and so on..


I consider myself an advocate - ánd an explorer - of physiological birth.


That is where the safety is.
We seem to know só little about human childbirth physiology anymore. Of most mammals we know more!


I mean - look at the average hospital delivery room...should we be surprised that só many women are afraid of childbirth?


And how about the managing techniques we teached ourselves as midwives, 
to speed up labor, 
to control it -
what have we done?


I don't want that anymore!


When birth happens, it 'happens'.
And the paradox is só clear - the more you design the environment to make control of the process easier, be it at home or in hospital - the more you do something to change the process, 
mostly not for the better.


All midwives know that.


Not all midwives are committed to it, for several reasons.
The analysis for that discussion is for another moment.


As for me.
I want to tell you about how I use the guidelines, our VIL (Verloskundige IndicatieLijst).
I use them with respect -
and yet, sometimes, I am prepared and willing to facilitate home VBAC's, or home breech births.


Both situations that, according to our Dutch guidelines, definitely should take place in hospital.


This is why I chose for this:
The VIL is our guideline.
But when it's used as law instead of advice, as a way to coerce women, it's a tool of unsafety.
Protocolized care without taking into account the individual situation of the woman, is bad care.
I don't sell one size fits all t-shirts!


To me it's of great importance to really listen to the woman -
and to the way she assesses risk for herself.
To guarantee absolute trust that she is the one in charge.
To provide her with all the information she asks for.
To be open about this towards other people.. My dream is to be able to do my work as a midwife in close cooperation with gynecologist and hospital, thus creating a network where women can be respected and supported in their choices.


Now should this mean that to my opinion all midwives must be willing to assist breech births at home? Or that all women must be willing to have their breech baby at home? 
Definitely not!
We need to open the dialogue about our own fears, work with it, finding solutions.


But not by hiding ourselves behind guidelines,
or stand as firm as a statue to defend our position.
Not by stabbing each other's backs.
Not by staring ourselves blind on 'continuity of care', 'fastness of referral', 'place of birth'...


Let the woman be in charge - being able to follow her instincts, and support her fully in that.
Trust Her.
That's what I would call: responsible care.


Thank you.